Coromandel

Eindelijk onze eerste echte tripje in Nieuw-Zeeland gemaakt! Meestal bleef het bij dagtochtjes, maar nu hadden we dan met Pasen een lang weekend om eropuit te trekken.

We zijn naar de Coromandel geweest, een schiereiland in het noorden van Nieuw-Zeeland, en het is daar echt prachtig. Blauwe zee, bergen, zand- of rotsstrand (afhankelijk van welke kant van het schiereiland je bezoekt), lekker eten, kunst en leuke activiteiten. Er was erg slecht weer voorspeld (en de dag voor vertrek kwam de regen ook met bakken uit de lucht), maar gelukkig lieten we ons daar niet door weerhouden, want het heeft uiteindelijk maar een paar keer heel kort geregend, gelukkig zaten we dan steeds even binnen.
De Big Tomato, een huisje een paar kilometer boven het pittoreske Coromandel Town was ons verblijf voor drie nachten. Aan de overkant van de weg lag het strand (wel een fors aantal meters lager), waar we heerlijk hebben gewandeld, schelpen gezocht en gevonden en geslingerd aan een touw.

Op Paaszaterdag hebben we een ritje gemaakt met de Driving Creek Railway, een prive treintje op priveterrein, door een soort van jungle-achtige bossen, helemaal naar boven de berg op vanwaar we een schitterend uitzicht over de zee en het strand hadden. De eigenaar heeft er minstens dertig jaar aan gewerkt om het allemaal in elkaar te knutselen.

Met zoveel water in de buurt was het natuurlijk wel heel toepasselijk om naar 'The Waterworks' te gaan. Dat is een soort van themapark over.... jawel water, waar vanalles te zien en te doen was met water. Schieten met waterkanonnen op elkaar, kleine bootjes laten varen op een stroompje of met behulp van zelf opgewekte energie een waterkraantje op te zetten. Heel leuk en heel leerzaam (we weten nu ook waar de uitdrukkingen 'het kind met het badwater weggooien' of 'it's raining cats and dogs' vandaan komen).

Na het paaseieren zoeken, zijn we op Paaszondag lekker gaan wandelen.

Ondanks een paar buitjes tussendoor was het er een prima dag voor. We hebben een waterval gezien en ook eeuwenoude (soms wel duizenden jaren) en enorme Kauri Trees.

De 'must-see' in de Coromandel is de Cathedral Cove (een natuurlijk gevormde doorgang in de rotsen), wat een prachtig plaatje oplevert.

Helaas waren we niet de enigen die dit een mooie plek vonden voor de zondagse Paaslunch, want het parkeerterrein (vanwaar het nog zo'n 45 minuten wandelen was) stond hutjemutje.
Gelukkig waren er een paar slimme omwonenden die je voor 5 dollar van hun grasveld gebruik lieten maken om je auto neer te zetten.....

Op de terugweg op Tweede Paasdag hebben we nog een tussenstop gemaakt bij de Thames Goldmining Museum, waar we een heuse (niet meer in gebruik zijnde) goudmijn gezocht hebben.

Wat een prachtig land blijft Nieuw-Zeeland!

Begraven dorp en echte herfst!

Het is herfst!
Dat wisten we natuurlijk al, maar de afgelopen week heeft het hier af en toe hard geregend, maar gelukkig werd het regelmatig afgewisseld met een zonnetje en dan loopt het kwik toch nog op tot boven de 20 graden.

Zo hebben we gisteren een heerlijke ochtend in de Waipahihi Botanical Garden hier in Taupo gehad. Het jaarlijkse 'autumn festival' van Cleo's peuterspeelzaal (waar ze vanaf 12 mei 2 dagen per week naar toe zal gaan) vond daar plaats met een verhaaltje, een wandeling door het park en een heerlijke morning tea (denk aan heerlijke zelfgemaakte (vegetarische) hapjes, meegebracht door alle ouders).

Een van de directrices van de peuterspeelzaal is de moeder van een vriendinnetje van Lily. Lily was de avond daarvoor bij hen blijven slapen, want haar vriendinnetje was jarig en had een zwembad/pizza/film en sleepover feestje gegeven! Erg gezellig dus!

Ondanks de regen ging de vrijdagochtend in het buitenzwembad voor team 1 (jaar 1 en 2 op school) van Isen wel door. Isen en haar klasgenootjes hebben urenlang gezwommen, gekayakt, gesnorkeld, gewaterpolood en aan reddingszwemmen gedaan. Helemaal waterproof dus!

Vandaag zijn we weer de historie gedoken en zijn we naar de Buried Village gegaan. Het betreft hier de overblijfselen van het dorpje Te Wairoa dat bij een vulkaanuitbarsting op 10 juni 1886 onder de hete modder begraven werd. Een museum, speurtocht door de reünies van het dorpje, een wandeling naar een 30 meter hoge waterval en een zonnetje maakten het weer een prima uitstapje!

Moa en marai: tijd voor historie en cultuur!

Weer tijd voor een update van onze blog. 

Vandaag ben ik (York) met Cleo naar de kindy (peuterspeelzaal) geweest. We gingen dit keer niet spelen, maar waren uitgenodigd op het Taupo College (middelbare school) in hun marai. Een marai is een soort gemeenschapshuis voor Maori stammen en ook het college heeft dus zijn eigen marai. Als onderdeel van het vak Maori cultuur leren de leerlingen hoe ze een traditionele ontvangst in hun marai doen. Wij waren dus de proefkonijnen. Het was leuk om te zien hoe zo'n ontmoeting precies gaat. Een groep die op bezoek komt stuurt als teken van vrede zijn vrouwen vooruit. Als je kwaad in de zin hebt stuur je dus blijkbaar de mannen vooruit. Klinkt wel logisch eigenlijk! Onze vrouwelijke speakers (woordvoersters) vroegen dan aan de poort van de marai of we welkom waren. Ze krijgen antwoord dat dat zo was en de groep mocht verder. We deden onze schoenen uit en namen binnen plaats op kussens. De leerlingen heetten ons vervolgens welkom met traditionele Maori teksten. Daarna volgde nog een lied met dans. Bij veel maori zang en dans is het de taak van de mannen om hard te schreeuwen en dreigend over te komen. Ook dit stamt nog uit tijden van oorlog. Het is een soort aftasten van de bezoeker, vooral als diens intenties niet geheel duidelijk zijn. De kindertjes van de kindy waren hierop al voorbereid en waren niet bang voor het geschreeuw. Hoewel het wel heel erg contrasteert met de hele rustige melodieuze liedjes die ze van de kindy gewend zijn. Na alle formaliteiten werden we door de leerlingen meegenomen naar de aula voor een 'morning tea', zoals ze het 10-uurtje hier noemen. Cleo liet zich het fruit (meegenomen door de kindy), maar vooral de chips en koek (van het college) goed smaken!

Verder is afgelopen weekend de wintertijd hier ingegaan. Vandaag is het zowaar bewolkt met wat spatjes regen. Nog wel lekkere temperatuur trouwens. Maar zondagochtend (en Cleo en ik ook maandagochtend) lagen we nog lekker in het zwembad. Het water is hier bij alle twee de zwembaden ook heerlijk warm, dus zelfs met iets koelere buitentemperatuur is het nog heerlijk zwemmen. 

Maar het was zondagochtend vroeg nog zo heerlijk weer (en doordat we een extra uurtje erbij hadden gekregen had ik (Marieke) toch al een beetje uitgeslapen, dus kon ik vroeg gaan hardlopen. Ik moet hard aan de slag want over een paar maanden doe ik mee aan de halve marathon van Taupo (ja, niet meteen de IronMan, dat lijkt me een beetje teveel van het goede). Het uitzicht tijdens zo'n stukje lopen langs het meer is niet verkeerd.....

Ook zijn we zondag nog even langs geweest bij een andere Nederlandse huisarts die in Taupo woont. Marieke kende hem via via vanuit Nederland en we hadden al wat mailcontact gehad over Taupo. Nu dus tijd voor een kennismaking met hem, zijn vrouw en drie zonen (wat ouder dan de meiden). Zij wonen al een aantal jaar in Taupo en hadden dus een echt huis met veel speelgoed. De meiden hebben zich vermaakt en ook wij vonden het gezellig.

Gisteren avond weer bezoek, mijn collega Andrea kwamen gezellig mee-eten en nakletsen, nadat ik (Marieke) samen met haar een yoga-les had gevolgd. Ik ben duidelijk een beginner, maar ik voelde me na afloop wel heerlijk 'opgerekt'!

Ook het Taupo Museum heb ik (Marieke) dit weekend weer bezocht met de dames. Er is een tijdelijk tentoonstelling over de moa. Een grote pre-historische vogel (denk maatje struisvogel) die niet kon vliegen en nadat de eerste mensen in ca. 1300 n.Chr. in Nieuw-Zeeland aangekomen waren, duurde het zo'n 200 jaar voordat de moa uitgestorven was. Dit terwijl die dieren al 2 miljoen jaar in Nieuw-Zeeland leefden.....

Er was dus een kleine tentoonstelling om geld bij elkaar te krijgen om het moa-skelet wat in bezit van het museum is opnieuw in elkaar te zetten, want een aantal botten zitten op de verkeerde plek, blijkt....

Er konden moa's geknutseld worden en 'moa'-botten onder leiding van een heuse archeoloog opgegraven worden. Vooral de beloning (chocola!) was een groot succes.