Drie weken ben ik hier nu aan de slag en ik begin mijn draai een beetje te vinden. Ik heb nog geen vaste kamer, dus ik hop van kamer naar kamer, geen probleem, alleen overal even zoeken waar iedereen zijn spullen heeft staan.
De kamers zijn wat minder modern dan in de meeste praktijken waar ik in Nederland gewerkt heb en ook wat kleiner.
Zoals ik al eens eerder geschreven heb, betalen mensen hier voor het consult bij de huisarts (in onze praktijk NZ$17.50, ca. €10, ergens anders kan dit wel NZ$40-60 zijn). Vervolgonderzoeken (röntgen of lab) of een bezoek aan een specialist (in een public hospital=staatsziekenhuis) zijn gratis. Voor medicijnen moet altijd 5 dollar per recept betaald worden en meer als de medicatie niet op de lijst van gesubsidieerde medicatie staat (deze lijst wordt letterlijk elke maand ge-update). Het is natuurlijk fijn dat je niet hoeft te betalen voor een echo in een public hospital, maar het blijkt dat je daar wel zo'n 4-6 maanden op moet wachten! Gelukkig wordt alles rond prenatale zorg vergoed en kan je voor een zwangerschapsecho op korte termijn terecht (tja, anders krijg je je eerste echo pas als het kind er zo'n beetje al is....).
Een van mijn patiënten kampte met oor- en neusklachten. Deze bleken al jaren te bestaan en toen ik vroeg of ze hiervoor ooit bij een KNO-arts was geweest, vertelde me dat haar vorige huisarts (ze was recent verhuisd) haar ooit eens doorverwezen had, maar pas na twee (!) jaar kon ze daar terecht. Toen ze de desbetreffende afspraak 2 dagen wilde verzetten omdat het haar niet uitkwam, werd haar verteld dat ze onderaan de wachtlijst terechtkwam.....
Sommige dingen wordt überhaupt niet in een staatsziekenhuis gedaan, omdat de wachtlijsten al zo lang zijn. Mijn collegae zeggen dat een sterilisatie bij een man of een cataract operatie bijna nooit in een staatsziekenhuis worden gedaan, is simpelweg geen tijd voor.
Een ander patiënte vertelde me over haar vriendin die vanwege borstkanker een borst miste. Zij had een borstreconstructie gehad, maar moest nog een nieuwe operatie ondergaan om ook de tepel te reconstrueren. Ze stond al 14 jaar op de wachtlijst.
Toen een van mijn patiënten last had van haar duim door een ongeval en ik besloot dat ze toch beter een keer door een orthopeed gezien kon worden, belde ik het staatsziekenhuis. Ongevallen worden vergoed door de ACC (waar iedereen 2% belasting voor betaald) en patiënten kunnen daarvoor ook bij een particuliere kliniek terecht. Maar goed, ik hoopte advies te krijgen en wellicht kon deze patiënt toch op redelijk korte termijn gezien worden. De orthopeed vond ook dat de patiënt gezien moest worden, maar dit kon niet op korte termijn in het staatsziekenhuis, ik moest maar een particuliere orthopeed belle n in de stad. Ik vroeg of hij me dan iemand kon aanraden waar ze snel terecht kon. Dat kon hij wel, hij zelf was een van die orthopeden en ik kon deze patiënt snel naar hem verwijzen. Ok, dus de patiënt kan niet in het ziekenhuis gezien worden want de wachtlijsten zijn te lang, maar dezelfde dokter heeft zijn eigen toko waar het dan wel snel kan. Het zal wel normaal zijn, maar voor mij voelde dat toch een beetje raar.
Visites rijden we bijna niet. Voor een huisvisite betaalt een patiënt 50 dollar.
Ik ben nu tweemaal bij een oud vrouwtje (98 jaar) in een verzorgingstehuis geweest, maar de meeste mensen komen naar de dokter toe. Als iemand zegt dat hij niet kan komen, dan zegt de assistente dat ze een ambulance belt om de patiënt te halen, want blijkbaar is het heel erg. Aangezien hier kosten aan verbonden zijn, komt de patiënt vaak toch maar zelf. Patiënten komen ook liever niet tijdens een dienst. In Nederland maakt het voor de portemonnee van de patiënt niet uit of hij op maandagochtend half elf of op zaterdagnacht drie uur komt..... Bij onze praktijk in Taupo betaal je buiten kantooruren 85 dollar, dus met een hoestje wacht een patiënt wel tot de volgende morgen.
Afgelopen vrijdag had ik dan mijn eerste dienst. Het gewone spreekuur is om 17uur afgelopen en daarna komen de 'spoedpatiënten'. In principe werk je dan tot 20u in de praktijk, dan kan je naar huis (als het rustig is, kan je ook al eerder weg) en tot 22u kan het triage-centrum in Auckland je bellen om nog een patiënt te zien. Na 22uur zie je alleen patiënten voor de politie of in een verzorgings-/verpleeghuis. Ik heb een aantal toeristen gezien met keelpijn en aambeien en kon daarna naar huis om te eten. Ik moest nog twee keer terug naar de praktijk, een keer voor een meisje met een wondje op haar been en een keer voor een psychiatrische patiënt met buikpijn. Een aantal dingen kon ik over de telefoon afhandelen en na 22uur was het rustig. Kijk, dat zijn duidelijk andere diensten dan die op de HAP in Eindhoven of Uden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten