Genieten van het mooie zomerweer.....meestal dan...

Het mag dan februari zijn, wij genieten nog volop van een heerlijk zonnetje!
Er staat af en toe een aardig windje bij, maar het blijft heerlijk genieten!

Afgelopen vrijdagavond hadden we een picknick van de school van Lily en Isen. Er bleken nog meer activiteiten in Taupo te zijn, dus niet alle 560 kinderen met hun ouders en broertjes en zusjes waren aanwezig, maar het was erg gezellig en lekker met een springkussen, een ijscokar en natuurlijk onze meegebrachte salade met stokbrood.

Lily deed dapper mee met het touwtrekken!

Leuk om Isen en Lily te zien met nieuwe vriendinnnen. Het lijkt met kinderen toch allemaal heel makkelijk te gaan. Isen vindt het op school dan niet altijd leuk (maar de laatste dagen ging het alweer ietsje beter!), zowel Isen als Lily maken makkelijk contact met kinderen op school. Lily kletst in de pauze heel wat af (vind ik knap na net drie weken op school), en zij begrijpt al aardig wat in het Engels. Het zelf spreken is uiteraard wat lastiger.

Hier nog wat foto's van de activiteiten van vorig weekend.
Spelen bij Liliput Farm

Op bezoek bij de Honey Hive

Gisteren was het helaas wat minder weer, maar dat weerhield ons (en vele toeristen met ons) er niet van om de Lady Knox Geiser en het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland in Rotorua te gaan bekijken. Deze geiser barst eenmaal per dag uit (blijkt in de praktijk dat het normaal elke 24-72 uur is, maar voor de toeristen stopt men er dagelijks om 10.15uur een pak zeeppoeder bij en dan spuit hij dus mooi op tijd......) en ondanks de kunstgrepen blijft het een mooi gezicht!

Ook in Wai-O-Tapu waren er mooie thermal pools te bewonderen, ditmaal niet geschikt om in te badderen, want veel te heet. Het waren prachtige kleuren, maar ik betwijfelde bij een enkele pool wel of niet een of ander bedrijf hier zijn chemisch afval had gedumpt.......

Ook verder gaat het dus goed. Isen gaat al iets beter op school en was vorige week ook een dagje 'leader' van de klas. Zij mocht toen ook de kalender bij werken.

Op zwemles is Isen inmiddels gepromoveerd naar Tiny Trouts (ze was eerst een Super Seal)!

Een aantal weken geleden waren we in het Taupo Museum waar een tentoonstelling was van een aantal kunstenaars. Daar hebben wij ons eerste Nieuwzeelandse kunstwerk aangeschaft.
Afgelopen woensdag mochten we het dan eindelijk ophalen, want de expositie was nu afgelopen.
Zie hier onder onze nieuwe aanwinst!

Hoe is het voor een stay-at-home daddy in Taupo? Een update van York

Het is weer de hoogste tijd voor een update van onze blog. Hoewel het voor ons alweer een beetje “business as usual” begint te worden hier. Het is allemaal wat minder spannend en anders dan Zuid Afrika. Er is hier gewoon stroom, warm water, internet...en alles doet het ook nog eens. Voor ons niet negatief maar voor de blogvolgers misschien wat saai. Ik ben ontzettend blij dat ik hier in 5 minuten in het centrum zit en alle winkels heb die ik me maar kan wensen. We hebben de bibliotheek ontdekt en het zwembad waar ik net met Cleo vandaan kom en waar Isen straks weer zwemles heeft. Kortom het bevalt hier allemaal prima en ik mis het werken nog niet. Met het heerlijke zomerweer hier (al vinden de locals het een slechte zomer) en de mooie omgeving is het geen straf om met Cleo een wandelingetje te maken. Het is nu alleen nog niet zo van gekomen doordat ik nog druk was met de verhuizing en het opruimen van ons nieuwe huis. Het huis is prima. Groot, licht, misschien een beetje oud, maar dat is met drie kinderen juist wel weer fijn. Het valt hier niet zo op als er wat beschadigd ofzo, omdat er al de nodige gebruikssporen zijn. Het enige wat tegenviel was de staat waarin we het huis aantroffen. Zoals Marieke al eerder beschreef moesten we een aantal dagen wachten voor we in het huis konden omdat het schoongemaakt moest worden door een professioneel schoonmaakteam. Tja, dan verwacht je ook wat...en geen smerig servies, stapel opgepropt beddengoed en heel veel zooi in alle kasten. Ik ben 2 dagen bezig geweest om alles uit te mesten en heb zo'n 10 dozen zooi op zolder gezet. De makelaar reageerde nogal nonchalant “ach die spullen horen gewoon bij het huis”, maar ik heb toch graag ook kastruimte voor mijn eigen spullen. Ze kennen hier volgens mij geen woningbouwverenigingen. Huurhuizen zijn van particulieren. Soms huizen die nog niet verkocht zijn of soms huizen waar via verhuur aan verdiend wordt. De positie van de huurders is niet al te best. Er is veel vraag naar huurhuizen en geen huurbescherming of iets dergelijks. Van de andere kant schijnt het ook dat veel huurders huizen vaak slecht achterlaten, misschien ook wel vanwege hun slechte positie? Tja, wat ons betreft kunnen de makelaars nog wel wat verbeteren aan hun service. Een simpel A4-tje met informatie over het huis en apparatuur zou geen overbodige luxe zijn. Na twee weken vroegen ze ons bijvoorbeeld of we al een elektriciteitsleverancier gekozen hadden. Uh nee...alles was aangesloten toen we erin kwamen en niemand had gezegd dat we zelf nog iets moesten regelen. Daar zijn we nu dus mee bezig. Vooralsnog is er niets afgesloten. Maar hoe dan ook...ons huisje ziet er nu prima uit en we zijn er erg blij mee!

Isen en Lily zijn vandaag aan hun derde schoolweek begonnen. Lily doet het fantastisch. Ze gaat met plezier heen, ook al is de communicatie nog moeizaam. Zo had ze keurig de klassenafspraken die ze met zijn allen opgesteld hadden in haar schrift geschreven, maar bij navraag wist ze eigenlijk niet wat het betekende. De juf had het op het bord geschreven, dus had ze het maar overgeschreven. Verder heeft ze goed gescoord op rekentoetsen, al heb ik wel het idee dat het niveau (in ieder geval nu) lager ligt dan in Nederland. Nou ja, daar hebben we de lessen thuis nog voor. Al valt het de meiden soms wel wat tegen om na een dag school ook thuis nog te moeten werken.

Isen heeft even een wat mindere periode op school. Vooral in de pauze heeft ze het moeilijk. Het is natuurlijk wel een cultuurshock van de wegwijzer met zo'n 65 leerlingen naar Hilltop met 560 leerlingen. Door die drukte op het schoolplein en het communicatieprobleem vindt ze het eng en ziet ze ertegenop om naar school te gaan. We zijn even aan het bekijken hoe we dit kunnen oplossen. Soms haal ik haar wat eerder op. Ook omdat ze door alle indrukken heel moe is na zo'n dag school. En misschien dat ik als het zo blijft even in de grote pauze bij haar langs ga. Hopelijk trekt het bij als ze straks wat beter met andere kinderen kan praten.

Afgelopen zaterdag hadden we een “bring your own food” etentje bij een collega van Marieke. Dat betekende voor mij wortelcakes bakken. Het was niet zo heel druk bij het etentje, maar wel gezellig. De meiden hebben zich weer van hun beste kant laten zien en iedereen vond ze schattig. Ook de buren trouwens waar we even kennis mee gemaakt hebben.

Zondag zijn we bij de Liliput (sorry erg politiek incorrect, maar het is echt de naam) Farm geweest. Een speelboerderij met veel boerderijdieren die je ook mocht voeren. Hoewel het allemaal wat vergane glorie was, wat niet zo vreemd was aangezien we bijna de enige klanten waren en de inkomsten dus niet geweldig zullen zijn, hebben de meiden zich prima vermaakt. Daarna nog even langs gegaan bij de Huka Honey Hive, waar je bijen live aan het werk kunt zien en werkelijk alles op het gebied van honing kunt kopen en proeven. De klaverlikeur smaakt net als baileys kunnen we uit betrouwbare bron melden! Na een ruime maand in Taupo staat er trouwens nog zat op ons to-do lijstje. Zoveel is er hier en in de omgeving te doen. Dat is wel wat anders vergeleken met Hlabisa.

Vulkanen en aardbevingen

Na een regenachtige zaterdag (wel lekker na een korte avonddienst, maar toch) waarin we eerst gezellig met schoolvriendjes uit Nederland hebben geskyped, thuis hebben aangerommeld, nieuwe boeken en een filmpje in de bieb hebben gehaald, die we onder het genot van een grote schaal popcorn met zijn allen hebben zitten bekijken, was het vandaag heerlijk weer en dus tijd voor een uitje!

Op een paar kilometer rijden hebben we een wandeling tussen de zogenoemde 'Craters of the Moon' gemaakt. Dit is een gebied met geothermische activiteit. Sommige kraters zijn onbegroeid, soms staan er veel planten en struiken en overal zie je stoomwolken omhoog komen.

Het was een bijzonder wandeling tussen de stoomwolken door, en ook al hangt Cleo op de foto vermoeid achterop de rug, zij heeft uiteindelijk zelf nog een hele klim naar boven gemaakt voor een mooi uitkijkpunt!

Na een lekker lunch in Cafe L'Arte in Acacia Bay (een dorpje bij Taupo) met mozaïeken banken gingen we door naar het Volvanic Activity Centre.

Daar leerden we vanalles over vulkanen en aardbevingen.
Mt Ruapehu, waar we een paar weken geleden met de stoeltjeslift omhoog zijn gegaan en rondgewandeld hebben is een vulkaan die voor het laatst in 2007 uitgebarsten is. Lily vond het een eng idee dat ze op een vulkaan gelopen heeft!
Nog veel enger (wisten wij wel, maar niet verteld, want we wilden Lily niet nog banger maken) was dat Lake Taupo eigenlijk een heel groot kratermeer is dat na de uitbarsting van de Taupovulkaan (met een kracht van 8 op de schaal van Richter) zo'n 22.600 jaar geleden ontstaan is. Er zijn sindsdien nog meer uitbarstingen geweest, de sterkste was zo'n 1800 jaar geleden met een kracht van 7 op de schaal van Richter. Je begrijpt dat Lily vanavond de slaap helemaal niet meer kon vatten.....

Het 'leukste' in het centrum was de simulatieruimte zo groot als een lift, waar je kon beleven hoe een aardbeving met een kracht van 6.3 (net zo hevig als de verwoestende aardbeving van 2011 in Christchurch) voelde...... Cleo durfde er niet in, maar Lily en Isen hebben er toch zeker 20 keer in gezeten.

Huisarts in NL of NZ? Er zijn toch wel verschillen....

Drie weken ben ik hier nu aan de slag en ik begin mijn draai een beetje te vinden. Ik heb nog geen vaste kamer, dus ik hop van kamer naar kamer, geen probleem, alleen overal even zoeken waar iedereen zijn spullen heeft staan.
De kamers zijn wat minder modern dan in de meeste praktijken waar ik in Nederland gewerkt heb en ook wat kleiner.

Zoals ik al eens eerder geschreven heb, betalen mensen hier voor het consult bij de huisarts (in onze praktijk NZ$17.50, ca. €10, ergens anders kan dit wel NZ$40-60 zijn). Vervolgonderzoeken (röntgen of lab) of een bezoek aan een specialist (in een public hospital=staatsziekenhuis) zijn gratis. Voor medicijnen moet altijd 5 dollar per recept betaald worden en meer als de medicatie niet op de lijst van gesubsidieerde medicatie staat (deze lijst wordt letterlijk elke maand ge-update). Het is natuurlijk fijn dat je niet hoeft te betalen voor een echo in een public hospital, maar het blijkt dat je daar wel zo'n 4-6 maanden op moet wachten! Gelukkig wordt alles rond prenatale zorg vergoed en kan je voor een zwangerschapsecho op korte termijn terecht (tja, anders krijg je je eerste echo pas als het kind er zo'n beetje al is....).

Een van mijn patiënten kampte met oor- en neusklachten. Deze bleken al jaren te bestaan en toen ik vroeg of ze hiervoor ooit bij een KNO-arts was geweest, vertelde me dat haar vorige huisarts (ze was recent verhuisd) haar ooit eens doorverwezen had, maar pas na twee (!) jaar kon ze daar terecht. Toen ze de desbetreffende afspraak 2 dagen wilde verzetten omdat het haar niet uitkwam, werd haar verteld dat ze onderaan de wachtlijst terechtkwam.....
Sommige dingen wordt überhaupt niet in een staatsziekenhuis gedaan, omdat de wachtlijsten al zo lang zijn. Mijn collegae zeggen dat een sterilisatie bij een man of een cataract operatie bijna nooit in een staatsziekenhuis worden gedaan, is simpelweg geen tijd voor.
Een ander patiënte vertelde me over haar vriendin die vanwege borstkanker een borst miste. Zij had een borstreconstructie gehad, maar moest nog een nieuwe operatie ondergaan om ook de tepel te reconstrueren. Ze stond al 14 jaar op de wachtlijst.
Toen een van mijn patiënten last had van haar duim door een ongeval en ik besloot dat ze toch beter een keer door een orthopeed gezien kon worden, belde ik het staatsziekenhuis. Ongevallen worden vergoed door de ACC (waar iedereen 2% belasting voor betaald) en patiënten kunnen daarvoor ook bij een particuliere kliniek terecht. Maar goed, ik hoopte advies te krijgen en wellicht kon deze patiënt toch op redelijk korte termijn gezien worden. De orthopeed vond ook dat de patiënt gezien moest worden, maar dit kon niet op korte termijn in het staatsziekenhuis, ik moest maar een particuliere orthopeed belle n in de stad. Ik vroeg of hij me dan iemand kon aanraden waar ze snel terecht kon. Dat kon hij wel, hij zelf was een van die orthopeden en ik kon deze patiënt snel naar hem verwijzen. Ok, dus de patiënt kan niet in het ziekenhuis gezien worden want de wachtlijsten zijn te lang, maar dezelfde dokter heeft zijn eigen toko waar het dan wel snel kan. Het zal wel normaal zijn, maar voor mij voelde dat toch een beetje raar.

Visites rijden we bijna niet. Voor een huisvisite betaalt een patiënt 50 dollar.
Ik ben nu tweemaal bij een oud vrouwtje (98 jaar) in een verzorgingstehuis geweest, maar de meeste mensen komen naar de dokter toe. Als iemand zegt dat hij niet kan komen, dan zegt de assistente dat ze een ambulance belt om de patiënt te halen, want blijkbaar is het heel erg. Aangezien hier kosten aan verbonden zijn, komt de patiënt vaak toch maar zelf. Patiënten komen ook liever niet tijdens een dienst. In Nederland maakt het voor de portemonnee van de patiënt niet uit of hij op maandagochtend half elf of op zaterdagnacht drie uur komt..... Bij onze praktijk in Taupo betaal je buiten kantooruren 85 dollar, dus met een hoestje wacht een patiënt wel tot de volgende morgen.

Afgelopen vrijdag had ik dan mijn eerste dienst. Het gewone spreekuur is om 17uur afgelopen en daarna komen de 'spoedpatiënten'. In principe werk je dan tot 20u in de praktijk, dan kan je naar huis (als het rustig is, kan je ook al eerder weg) en tot 22u kan het triage-centrum in Auckland je bellen om nog een patiënt te zien. Na 22uur zie je alleen patiënten voor de politie of in een verzorgings-/verpleeghuis. Ik heb een aantal toeristen gezien met keelpijn en aambeien en kon daarna naar huis om te eten. Ik moest nog twee keer terug naar de praktijk, een keer voor een meisje met een wondje op haar been en een keer voor een psychiatrische patiënt met buikpijn. Een aantal dingen kon ik over de telefoon afhandelen en na 22uur was het rustig. Kijk, dat zijn duidelijk andere diensten dan die op de HAP in Eindhoven of Uden!

560 kinderen, muisstil.......

De eerste week school zit erop en Lily en Isen hebben het tot nu toe prima naar hun zin op Hilltop School. Lily heeft inmiddels vriendinnetjes gemaakt met Winter, Charlie, Emily en Ruby en Isen speelt veel met Hayley, Anika en Lilie.

Isen begint 's morgens met een liedje en een dansje. Afgelopen vrijdag begon ik later met werken en kon ik zien hoe ze daarna druk aan de slag gingen met het schrijven van de letter L en T.

Om half tien was er de wekelijkse schoolassembly. De hele school (560 kinderen), juffen, meesters en een aantal ouders verzamelden zich in de 'hall'.

Het was muisstil. Eerlijk waar, nog nooit eerder 560 kinderen van 5-13 jaar zo stil horen zijn. Eerst werd het volkslied (in het Maori en Engels) gespeeld en iedereen stond op en zong mee. Daarna sprak de directeur over de 'awards' die uitgedeeld zouden worden (aan een kind uit elke klas, voor een bijzondere prestatie, zoals de nieuwe kinderen in de klas helpen) en dat je die trots in ontvangst moest nemen. Het ging er duidelijk formeler aan toe dan in Nederland.

Later werd er nog een dansje gedaan en een liedje gezongen door de juffen en de meesters over waarom het zo belangrijk is om een hoed tegen de zon op te zetten. Binnenkort krijgt iedereen een nieuw -verplicht- hoedje van school.

Na school moeten de meiden nog huiswerk maken. Lily oefent Engelse woordjes, schrijft op wat ze dit jaar graag wil leren en ook in het uit Nederland meegebracht rekenschrift wordt gewerkt.
Isen schrijft letters, oefent met simpele boekjes in het Engels en Nederlands.

Terwijl de dames onderwezen worden en York en Cleo boodschappen doen, naar de bieb gaan en Peppa Pig op de dvd kijken, ben ik aan het werk.
Zie hiervoor het volgende bericht.

Nieuwe school en nieuw huis!

Alsof er nog niet voldoende veranderd is de laatste weken, deze week gingen Lily en Isen voor het eerst naar een nieuwe school!

Maandagochtend stonden ze er helemaal klaar voor. Uniform aan, hoed op, broodtrommeltje en fruit mee, tas met alle schoolbenodigdheden op de rug. Uiteraard werden hier de veelzijdige en handige Wegwijzer-tasjes voor gebruikt (we doen ons best om hier ook reclame te maken, PR-groep!).
De dames vonden het erg spannend, maar hadden er ook veel zin in. Na 6 weken vakantie waren ze wel toe aan wat structuur en discipline en volgens mij wilden ze ook weer met andere kinderen spelen, want dat was er hier nog niet heel veel van gekomen.

Lily zit in jaar 4. Kinderen gaan hier naar school als ze vijf zijn en beginnen dan in jaar 1. Dat jaar beginnen ze ook met lezen en schrijven. Tussen de 3 en 5 jaar zitten ze op een soort pre-school of playgroup. Daar krijgen ze dan voorschoolse educatie (early childhood education). De datumgrens ligt hier op eind april en Lily is dus een van de jongere kinderen in de klas. Er zijn 2 klassen jaar 4, 2 klassen jaar 3  en een combi-klas 3/4. Samen is dit team 3. Zonder problemen stapte Lily haar klas (room 9) binnen waar ze met zo'n 26 andere kinderen les krijgt van Mrs Gibson. De juf wist dat Lily kwam en maakte meteen even kennis met ons (zei meteen 'Say hello Mrs Gibson', toen Lily dat niet meteen uit zichzelf zei nadat zij zich voorgesteld had.....streng! :-))
Lily heeft een plekje gekregen in een groepje van vier andere kinderen en heeft de afgelopen al meerdere vriendinnetjes gemaakt (Winter, Charlie en Emily).

Ze krijgt tweemaal per dag hulp van een klasse-assistent die haar helpt met woordjes en dingen extra uitlegt. Dit heeft de school allemaal zelf geregeld. Huiswerk wordt al meteen de eerste dagen meegegeven en Lily moet de komende dagen dus ook aan de slag thuis. Over een week of zes heeft team 3 een sleep-over op school en Lily's klas gaat dan in tenten slapen!

Ook Isen ging dapper haar nieuwe klas binnen, maar gelukkig zit zij in een klein klasje dat nu nog maar uit 8 kinderen bestaat. Toch telt de klas vier nationaliteiten, daar er ook een Japans meisje en IJslands jongetje in zitten. Isens juf heet Mrs Ranley en zij stelde Isen meteen op haar gemak. De dag in room 1 (Isens klas, zij zit in jaar 1) wordt begonnen met een liedje met gebarentaal en daarna leren ze over de dagen van de week.

Team 1 bestaat uit 4 klassen jaar 1, team 2 is 2 klassen jaar 2 en twee combi-klassen 1/2. Ik ben blij dat Isen in zo'n klein klasje zit (maar in de loop van het jaar komen daar nog nieuwe kinderen die 5 zijn geworden bij). Toch krijgt zij ook regelmatig hulp van een klasse-assistent om haar met Engelse woordjes te helpen. De komende dagen moet ook Isen thuis aan de slag, want er zijn al boekjes mee naar huis gegeven!
De school heeft een eigen buiten-zwembad en alle kinderen krijgen 1-2 maal per week les. Isen is vandaag al aan de beurt geweest. De gewone zwemles is voor haar deze week ook net begonnen.

Het zou heerlijk rustig voor York zijn geweest, twee kinderen naar school, ware het niet dat we gisteren eindelijk in ons nieuwe huis konden. Het werd een paar dagen uitgesteld, want er moesten nog wat dingen gerepareerd en schoongemaakt worden......helaas, viel dat toch wat tegen. Een aantal dingen zijn kapot (niets groots, maar veel pannen hebben geen handvat) en veel van het servies was plakkerig....dus toch nog even schoonmaken dan!
Maar goed, alles moest dus weer in koffers en dozen, en een paar honderd meter uitgepakt worden. Het  huis is verder prima. Het is groot, we hebben vier slaapkamers, grote woonkamer, open keuken met eetkamer, 2 badkamers, een waskamer en op zolder een enorme game-room van ca. 8 bij 8 meter met een biljart-tafel! Een tuin, terras en uitzicht op het meer (iets minder dan in het vorige huis, maar goed, dat was dan ook extreem mooi) maken het geheel compleet!

Nu de koffers bijna uitgepakt zijn en alles schoongemaakt, komen wij even bij van een paar dagen/avonden inpakken, schoonmaken, uitpakken en weer schoonmaken. Morgen hebben we allemaal vrij want dan is het Waitangi Day. Dan viert men dat op 6 februari 1840 in Waitangi een document werd ondertekend waarmee de staat Nieuw-Zeeland een feit werd.

Vrijdag moeten we weer aan het werk en naar school. Dan heb ik ook mijn eerste dienst, de volgende blog zal ik daar meer over schrijven.

Glow in the dark

Het lijkt wel een ritme waarin we zijn terecht gekomen, werken, in het weekend de toerist uithangen (en dan zeggen dat we 'locals' zijn en soms nog korting krijgen ook!) en op zaterdag de blog bijwerken...
Geen idee of het ook leuk is om te lezen, maar het is in ieder geval voor ons leuk om bij te houden wat we allemaal doen hier!

Vorige week zaterdag waren we stoer de bergen in geweest (zie vorige blog), op zondag waren we lui en zijn we alleen naar de film geweest. Taupo heeft een bioscoop met vijf zalen. Iets groter dan Grave dus...
York en Isen hebben zich vermaakt met Frozen.  Lily houdt erg van geschiedenis dus wij doken de prehistorie in met Walking with Dinosaurs. Cleo kan niet zo lang stil zitten en Lily en Isen wilden allebei een andere film zien, dus hebben we ons opgesplitst. Cleo kwam thuis trouwens niets te kort, want zij mocht tweemaal Annie (in het Engels!) op DVD zien (bedankt nog, Anne, hij is op dit moment favoriet!).

Afgelopen week hadden we op maandag vrij, want het was Aucklang Anniversary Day. Deze dag is als publieke feestdag ingesteld naar aanleiding van de vestiging van de kolonie destijds. Elk gebied heeft zijn eigen feestdag, onze regio (Waikato) doet mee met Auckland en de rest van het noordelijke deel van het Noordereiland.
Maandag gingen we op de culturele toer en hebben we Taupo Museum bezocht. Hier werd de geschiedenis van Taupo verteld, maar eerlijk gezegd heb ik het niet allemaal meegekregen, want er zat ook een soort speurtocht aan vast, de dames raceten door het museum en gingen toen heerlijk zitten kleuren. Hmm, misschien moeten we nogmaals terug voor het echte culturele deel.

's Avonds kregen we een door de dames gemaakt driegangendiner. Zie hier het voorgerecht en het toetje (hoofdgerecht waren krinkelfrietjes, kipschnitzel met ui en champignons).

De rest van de week moest ik gewoon werken. Inmiddels heb ik een tweedehands moutainbike en rijd ik - met mijn helm op, ja, dat moet hier!- in 10 minuten naar mijn werk. Dat werk, dat bevalt nog steeds prima. Komende week heb ik mijn eerste dienst, daarna zal ik wat meer over mijn werk schrijven.

De dames hebben zich alvast voorbereid op de school die maandag gaat beginnen. De schoolspullen zijn inmiddels allemaal gekocht en de uniformen zijn ook uitgeprobeerd.
Elk jaar heeft een team en elk team bestaat weer uit een aantal klassen. Elk team heeft zijn eigen lijstje spullen die moeten worden aangeschaft.

(lijstje van Lily)

Hier krijg je dus niet de potloden en schriften van school, maar moet je potloden van een bepaald merk, bepaalde schriften (bijv. 2 stuks 1B8 en niet 2 stuks 1F1), een 'chairbag' (waar de spullen van Isen in gaan, waarschijnlijk hebben die kleine tafeltjes geen laatjes) en zelfs een rekenmachine aanschaffen. Ik stond al een beetje met mijn oren te klapperen toen ik zag dat Lily een rekenmachine nodig had (moeten ze niet eerst zelf leren rekenen?), maar deze week bleek ook dat Isen (jaar 1, die kinderen zijn net 5!) een rekenmachine op haar lijstje had staan. Braaf hebben we alles gekocht, maar ik moet toch eens navragen wat die kleintjes met zo'n apparaat beginnen?

(Spullen van Isen)

(Spullen van Lily)

Gisteravond heb ik braaf namen in de schoonuniformen staan strijken, want 'ik herken mijn eigen jas wel' is er hier natuurlijk niet meer bij. 560 kinderen met allemaal dezelfde kleding (ok, verschillende maten), dat is vragen om problemen. Zelfs de zgn. 'bucket hat' - verplicht, want de zon is hier feller dan thuis vanwege dunnere ozonlaag- is gestickerd.

Daddy home-schooling is ook van start gegaan. York hoopte de kinderen voor het begin van het schooljaar al een beetje in het schoolritme te krijgen. Hij heeft een keurig overzicht gemaakt van de taalllessen van groep 3 (voor Isen) en groep 6 (voor Lily) zodat ze volgend jaar bij thuiskomst weer in hun eigen groep kunnen instromen. 2+2=4 zal overal wel zo zijn en vooruit, dan weten ze niet precies alles over het veen in Drente, ze kennen dan weer de dieren van de Pacific, dat is ook heel handig voor later. Maar Nederlandse taal en spelling, dat moeten ze echt thuis gaan bijhouden. Gaat vast helemaal goed komen, als hadden de dames er soms wat moeite mee als papa een beetje streng was.

Om toch niet alleen maar aan werken en school te denken stapten we vanochtend (Isen samen met haar favoriete pilletje achter de kiezen) in de auto om de wereldberoemde grotten vol gloeiwormpjes (de Waitomo Glowworm Caves) te bewonderen.

Die grotten zijn niet voor niets wereldberoemd, het is inderdaad prachtig om overal duizenden kleine lichtjes te zien in een verder donkere grot. In een bootje gingen we muisstil door de grot, magnifiek! Gloeiwormen zijn eigenlijk de larven van een twee-vleugelig vliegje. Het larve-stadium duurt 9 maanden en de larve is dan net zo groot als een lucifer (zie groene 'lucifer' op de foto).

Hij voedt zichzelf door kleverige draden naar beneden te hangen waar dan andere insecten aan blijven hangen, die aangetrokken worden door het gloeilichtje op zijn staart (een chemische reactie tussen zuurstof in de lucht en chemische stoffen in de gloeiworm). Uiteindelijk verpopt de larve zich, en komt na ca. 13 dagen uit zijn cocon, is dan een vliegje zonder mond dat zich alleen maar kan voortplanten en na ongeveer 3 dagen na het leggen van ruim 100 eitjes doodgaat. Uit zo'n eitje komt na ca. 20 dagen weer een larfje....

In een andere grot, waar we doorheen wandelden, waren veel stalactieten en stalagmieten te zien. Toch bijzonder hoe dat door de natuur zo gevormd wordt.

Nu liggen de dames afgemat in bed (Cleo niet, want je wordt niet echt moe van het zitten in een rugdrager) en hopen we dat we kunnen uitslapen morgen!
Er moet nog ingepakt worden, want dinsdag gaan we verhuizen (ging vandaag helaas niet door....)!