De vakantie zit erop.
Voor Lily en Isen is term 2 op school begonnen en Marieke is weer aan het werk. De hoogste tijd voor een update van de blog.
Voor Marieke was vrijdag 25 april de eerste vrije dag. Die dag is hier namelijk ANZAC (Australia New Zealand Army Corps) day. Een nationale vrije dag waarop oorspronkelijk soldaten gevallen in WO1 tijdens gevechten tegen het Ottomaanse rijk werden herdacht. Tegenwoordig is dat uitgebreid naar een herdenking van alle gevallen soldaten. Er zijn parades en bijeenkomsten. Maar omdat deze traditioneel rond zonsopgang gehouden worden hebben we er niet zoveel van meegekregen. Om vijf uur opstaan vonden we toch wat te vroeg. Ter compensatie zijn we 's middags naar het middeleeuws festijn geweest wat dat weekend in Taupo gehouden werd. Zo'n festijn lijkt toepasselijk met alle LOTR en Hobbit films die hier opgenomen zijn. Maar als je bedenkt dat Abel Tasman als eerste Europeaan in 1642 aankwam en er in heel NZ echt niets middeleeuws te bekennen is, is zo'n festijn toch wat vreemd. Er waren echte riddergevechten en kraampjes met middeleeuwse ambachten (smid, leerbewerking etc..) en Lily heeft nog met een pijl en boog geschoten. Isen voelde zich al snel een echte ridder en heeft een schild en zwaard gekocht.
We konden de volgende dag nog niet op vakantie, want het 50-jarig jubileum van de Hilltop school werd gevierd. Een deel van de festiviteiten stond in het teken van een reünie met oud leerlingen en personeel, dus dat was voor ons niet zo interessant, maar we moesten natuurlijk wel kijken naar de viering waar ook Lily in het koor akte de présence gaf. Daarnaast was er een optreden van de kapa haka groep (maori zang/dans) en jump jam (dans/bewegen op muziek). De (wat langdradige) voordracht van de schooldirecteur ontbrak niet. Maar een heerlijke lunch en gigantische taart maakten het een geslaagde middag.
Zondag stonden we vroeg op. We moesten ver rijden en ook nog even mijn verjaardag vieren! Marieke en de kinderen hadden het huis de avond ervoor al mooi versierd en de cupcakes waren gebakken. Toen ik de 40 kaarsjes uitgeblazen had mocht ik mijn kado's uitpakken: een kookboek van Jamie Oliver, een bon voor een massage en een DVD van de Hobbit.
De rest van mijn verjaardag was het een reisdag. We gingen naar Northland, ruim 6 uur naar het noorden. Onderweg hebben we nog even geplast in het beroemdste toilet van NZ in Kawakawa, ontworpen door Friedensreich Hundertwasser, die de laatste jaren van zijn leven in Kawakawa gewoond heeft. In de namiddag kwamen we aan bij ons huisje in Kerikeri. Ragdoll cottage, genoemd naar de katten die de eigenaresse fokte. De meiden vonden de kittens natuurlijk fantastisch en een heus bubbelbad bij ons huisje maakte het helemaal af.
Kerikeri is een plaatsje gelegen bij de Bay of Islands. Een baai die zo heet omdat er zoveel kleine eilandjes in liggen. En dan ligt het maken van een boottocht voor de hand. Onderdeel daarvan was het zoeken naar dolfijnen. Voor zwemmen waren de kinderen nog te jong en het was ook wel fris. Wel hebben we heel veel dolfijnen gezien en Lily heeft er zelfs nog eentje aangeraakt die uit het water omhoog sprong.
Onze lunch genoten we in het plaatsje Russel. Nu, een schattig plaatsje, maar ooit “the hellhole of the pacific”. In het begin van de 19e eeuw toen Europese en Amerikaanse schepen dit gebied bezochten om handel te drijven met de Maori was Russel de plaats waar de matrozen aan land gingen om hun geld uit te geven. Je kunt wel raden waaraan.
In Kerikeri hebben we verder nog een chocoladefabriekje bezocht (en alvast stiekem voor Moederdag in geslagen), een replica Maori dorpje bezocht en een bezoek gebracht aan “the stone store”. Een van de oudste stenen gebouwen uit NZ. En die dateert dan uit 1836! Tot slot hebben we nog een glowworm cave bezocht en nog lekker aan het strand gezeten. Toch wel apart als je bedenkt dat het herfst is!
Na ons verblijf aan de oostkust van Northland vertrokken we in westerlijke richting naar de andere kust. Dit gebied heet Hokianga Harbour. Water uit diverse rivieren komt samen en vermengd uiteindelijk met de Tasmaanse zee. Het is een minder ontwikkeld gebied, waar relatief veel Maori wonen. Marieke had hier ook een baan kunnen krijgen, dus we waren erg benieuwd hoe het er uit zo zien. Wat betreft natuurschoon is het een prachtig gebied. Maar wat betreft de voorzieningen, een supermarkt is al een behoorlijke luxe, en vooral wat betreft de afstand tot de rest van het Noordereiland zijn we blij om in Taupo te wonen. In Hokianga hebben we Rawene (nog geen 500 inwoners) bezocht, het plaatsje waar Marieke had kunnen werken. Een pittoresk plaatsje aan het water, met enkele leuke eetgelegenheden en ateliers. Met de veerboot zijn we overgestoken naar Kohukohu. Een nog pittoresker plaatsje, met nog minder inwoners, maar wel met tal van gebouwen nog in originele staat (begin 19e eeuws). Hier hebben we de historische wandelroute door het plaatsje gedaan en hele leuke huisjes gezien die nog te koop stonden ook!
Verder hebben we in Hokianga veel gewandeld, niet altijd tot vreugde van de kinderen. We hebben de beroemde Kauri's bezocht. Dit zijn hele hoge en dikke bomen die helaas steeds zeldzamer worden in NZ. Ook een waterval en uitkijkpunt over zee stonden op het programma. De meiden hebben zelfs nog in zee gezwommen!
Een extra pluspunt van ons verblijf in Hokianga was de schitterende lodge waar we verbleven. Een ruime lodge midden in het bos, waar we 's avonds een home-cooked meal geserveerd kregen bij de open haard. Daarna kijken naar de sterren en luisteren naar de geluiden van het bos in het donker. Klinkt zo simpel, maar blijft heel bijzonder!
De week vloog helaas om en na een lange autorit waren we weer in Taupo.
