Het is al weer een tijd geleden sinds de laatste blog, dus de hoogste tijd voor een update. We hebben weer de nodige uitstapjes gemaakt.
Na onze vakantie op het Zuidereiland stond er voor Lily in de eerste schoolweek alweer een uitje op het programma. Haar jaargroep (5 klassen, ca. 150 kinderen) ging naar Warakei toe, een plek waar Maori cultuur gecombineerd wordt met geothermische activiteit. Ik had de eer om als een van de begeleiders mee te gaan. Met drie bussen reden we naar Warakei toe, zo'n 20 minuutjes ten noorden van Taupo. De kinderen moesten zich in rijen opstellen voor de ingang (en deden dat keurig!). Toen kwam er een meneer in traditionele Maori outfit vertellen wat er allemaal zou gaan gebeuren en hoe we ons moesten gedragen in een Maori dorp. We werden op traditionele wijze welkom geheten, kregen een rondleiding en sloten af met zang, dans en een hangi (maori-bbq). Voor zowel de kinderen als voor mij als begeleider was het een hartstikke leuke dag. Nog nooit heb ik het als begeleider zo makkelijk gehad. Wat luisteren die kinderen hier goed naar hun gids en naar hun juf zeg!
Een paar dagen later hadden we feest! Isen werd zes jaar! De zondag van haar verjaardag vierden we dat met cadeaus, taart, nog meer taart bij “the French Cafe” (daar mochten we op kosten van opa Berry onszelf trakteren) en daarna bouwden we de woonkamer om tot bioscoop voor de film “walking with dinosaurs”.
En dat was pas het begin van Isen's feestweek. Maandag werden er muffins uitgedeeld op school en donderdag kwamen haar vriendinnen langs voor het kinderfeestje. Knutselen, schminken, Oudhollandse spelletjes en pizza eten bij “Frozen” resulteerden in een knalfuif!
Daarna volgde een korte vakantie naar Mount Taranaki in het labour-day weekend. Een landelijke vrije dag op maandag (soort dag van de arbeid). Mount Taranaki is een vulkaan die eenzaam en alleen in het westen van het Noordereiland ligt. Het land om de vulkaan heen is vrij vlak en dat geeft de vulkaan, die als het ware uit het niets omhoog komt, een extra imponerende uitstraling. We zijn via de “forgotten world highway” naar Taranaki toe gereden. Dit is een weg van 150 km, door prachtige natuur en over bergen. Mooie uitzichten en enkele huisjes langs de weg die het woord gehucht nog niet waard zijn. Zelfs nog een stuk gravel-weg. Op een highway dus! De weg op zich is een belevenis en inclusief alle stops en wandelingen onderweg (naar een waterval bijv.) doe je er wel een aantal uur over. We overnachtten in een karakteristiek huisje langs deze route.
Mount Taranaki zelf moest naturlijk (deels) ook beklommen worden en dat hebben we dan ook gedaan. Een mooie wandeling waar we nog een aantal keer een riviertje over moesten steken ook!
De top van Mt Taranaki zit helaas in de wolken.....
De tweede scenic route in deze regio (de surf highway) hebben we ook gereden. Deze gaat langs de kust, waar je kunt stopen bij diverse surf-stranden. Niet echt aan ons besteed, maar we hebben wel lekker gepicknickt aan de voet van een vuurtoren.
De route eindigde in New-Plymouth en daar hebben we nog een gigantisch hoge rots bedwongen. Bovenop genoten we van het uitzicht, maar bedachten Marieke en ik dat we Cleo en Isen waarschijnlijk beneden hadden gelaten als we geweten hadden hoe moeilijk de klim was.
Op de laatste dag van ons tripje was het slecht weer. In Inglewood bezochten we het speelgoedmuseum en lunchten we, waarna we weer retour Taupo reden.
Wat doe je in het weekend in Taupo als het mooi weer lijkt te gaan worden? Dan besluit je te gaan kamperen! Met de familie van Lily's vriendin Lilja hadden we het er al eens over gehad en nu was dus het perfecte moment. Via via konden we wat kampeergerei bij elkaar scharrelen en zaterdagmiddag reden we naar een bos zo'n 40 minuten verderop. De kampeerplek was primitief (alleen een toilet), maar heerlijk in de vrije natuur. Terwijl de ouders het kamp opmaakten speelden de kinderen (onze 3 dames, Lilja en haar broertje) lekker in het bos. Na het eten en nog een wijntje voor de volwassenen volgde een beter dan verwachte nacht. Het vooruitzicht om na lange tijd weer op een matje te moeten gaan slapen deed mij wat huiveren, maar het viel dus alleszins mee. Om de toch ietwat stijve ruggen weer los te krijgen maakten we de volgende ochtend een flinke boswandeling.
Op sportief vlak gaat het ook nog steeds goed. Cleo en Isen gaan alletwee naar zwemles. Lily en Isen gymmen nog elke week en Marieke en ik proberen onze kilometertjes rennen op peil te houden. Ik heb recent mijn eerste officiële 14 km gerend. Nog geen marathon, zoals Marieke, maar ik moet ergens beginnen. Lily en Isen zijn ondertussen ook aan het trainen. Het plan is om straks als gezin 6,5 km te gaan lopen/rennen door het Tongariro national park (onze bergen zeg maar).
Tot slot zijn we dit weekend flink aan het sponsoren geweest. Vrijdag was er op de school van Lily en Isen het Twilight gala. Op school was van alles te doen, eten kopen etc... en daarvoor hadden de dames natuurlijk geld nodig. Gisteren hadden we de summer fair van Cleo's kindy en dat was hetzelfde idee in kleinere opzet. Weer de nodige dollars erdoorheen. Wij armer, de dames veel snoep en prullaria rijker. Vandaag moesten we bij gebrek aan speelgoedboekjes nog even de stad in om verlanglijstjes samen te stellen. De dames volgen het Sinterklaasjournaal trouw en zijn ervan overtuigd dat opa-Piet naar Nieuw Zeeland toe komt!
